AvondVierDaagse en Bigi Pan

Hallo allemaal,

Weer even een berichtje over al mijn belevenissen hier in SU. Allereerst wil ik even zeggen dat ik het superleuk vind om jullie reacties, berichtjes en whatsappjes te ontvangen, erg lief!

Dan nu mijn belevenissen van de afgelopen dagen.
Dinsdag 2 april was het de eerste dag van de AvondVierDaagse. Samen met wat andere meiden zijn we vlak buiten de stad naar de stoet gaan kijken. We vonden een goede plek op de hoek van een groot kruispunt. Gezellig tussen alleen maar Surinamers en met allerlei eet- en drinkkraampjes om ons heen was het wachten totdat alles langs zou komen. Voor de kinderen begon het om 15.30 en voor volwassenen een half uur later. Maar Surinamers zijn niet zo van de tijd, want later bleek dat ze pas om 17.00 waren begonnen. 
In Nederland is het elke dag dezelfde aantal kilometers (zo ongeveer), maar hier in Suriname niet. De eerste dag was het voor de volwassenen 12 kilometer. Een ander groot verschil is de loop zelf. In Suriname lijkt de AvondVierDaagse eerder op een carnavalsoptocht dan op een wandeltocht, want alles en iedereen zag er prachtig uit. Kinderen met kralen in hun haren, klederdracht of mooie kostuums. Ook werd er veel muziek gemaakt, gedanst en er werd zelfs een inheemse bruiloft uitgebeeld. Heel bijzonder en erg gezellig allemaal. 

Vrijdagochtend had ik dan eindelijk mijn eerste gesprek. Het was bij het RKBO (Rooms Katholiek Bijzonder Onderwijs). Mijn afspraak zou om 09.00 plaatsvinden, dus netjes om 8.55 was ik aanwezig. Ik moest me melden bij de balie en werd vervolgens naar boven gestuurd, waar ik me opnieuw moest melden. Ik mocht op een stoel plaatsnemen. Inmiddels kwamen er nog meer mensen naar boven, die meteen konden doorlopen. Dus na flink getwijfeld te hebben of de datum en tijd van mijn afspraak wel klopte, kwam ik tot de conclusie dat het allemaal op z’n Surinaams ging: erg traag. 
Om 10.00 zat ik nog steeds op dezelfde stoel en kwam de secretaresse, die me eerst vroeg op een stoel plaats te nemen, weer naar me toe met de vraag of ik me al had gemeld in het kamertje..Ehh nee, want ik moest toch op een stoel plaatsnemen? Ja maar mevrouw, als u zich niet meldt dan zit u hier straks de hele dag, zei ze lachend..
Om 10.30 vond dan eindelijk het gesprek plaats. Overigens was de vrouw waarmee ik een afspraak had erg vriendelijk en geïnteresseerd. Ik heb ik een kwartier tijd de halve afdeling van het RKBO zo ongeveer leren kennen en iedereen toonde oprechte interesse. Dit had vooral te maken met mijn stage in het speciaal basisonderwijs en mijn minor laaggeletterdheid en dyslexie. Bij het RKBO wordt aankomend schooljaar pas gestart met Remedial Teaching en de leerkrachten zelf beschikken ook niet over de kennis omtrent Leer- en gedragsproblemen.
Nadat ik bij meneer Karch was langsgegaan voor een sollicitatieformulier ging ik met een goed gevoel naar huis.

Vrijdagavond ben ik met wat meiden weer naar de AvondVierDaagse gaan kijken. Vandaag liep de route ( 20km) door de stad, inclusief hotspot(plek waar alle groepen stilstaan en een showtje geven). Hier zijn we dan ook naartoe gegaan. Het stond 4 rijen dik en we konden niet heel veel zien, maar de sfeer was top!

Zaterdagochtend vertrokken we met ruim 20 mensen uit de Prinsessestraat naar Bigi Pan. Bigi Pan betekent ‘groot meer’. We zouden hier gaan slapen in een grote houten hut op palen in het water. We werden om 08.00 opgehaald door Ruben en Venski.
Eerst zijn we gestopt in het plaatsje Groningen, waar we hebben ontbeten en het een en ander aan informatie kregen van Venski. Daarna zijn we via Wageningen naar Nieuw Nickerie gereden. Dit is na Paramaribo de andere ‘stad’ in Suriname. Hier hebben we geluncht, hebben we een Hindoestaanse tempel bekeken en zijn we de Zeedyck opgelopen. Ik had even het gevoel weer thuis te zijn.

Vervolgens reden we verder naar de plaats waar we in boten zouden stappen. De tocht ging 5 minuten over de Nickerierivier. Vervolgens moest iedereen uit de boot om deze over een sleephelling te trekken. De tocht ging nog een uur verder voor we aankwamen op het grote meer waar we verschillende houten hutjes op palen zagen. Onderwijs hebben we allerlei vogels gezien, waaronder een arend en een rode ibis.
Toen we bij ons verblijf aankwamen hebben we een plekje voor de hangmat uitgezocht en deze vervolgens opgehangen.
We hebben een prachtige zonsondergang gezien en we zijn direct na zonsondergang per boot vertrokken naar de slaapplaats van de rode Ibissen. Rode Ibissen leven samen met witte reigers. Onderaan de boven was alles wit, bovenin de bomen was alles rood, echt een prachtig gezicht!
Na het eten mochten er 3 mensen mee om kaaimannen te spotten. Het water in de rivier stond superlaag en daarom konden er maar zo weinig mensen mee. Jammer genoeg hadden ze geen kaaiman weten te vangen, dus heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds geen kaaimannen gezien!

De volgende ochtend gingen de eerste wekkers om 5.45 af om de zonsopgang te bekijken. Om 6 uur was het nog pikkedonker en om 6.30 nog steeds. Uiteindelijk liet de zon zich om 7.00 zien maar door de bewolking bleef een mooie zonsopgang uit..
Na een kop thee te hebben gekregen, die door Venski werd ingeschonken terwijl ik nog in mijn hangmat lag (wat een service), gingen we ontbijten om vervolgens weer de boot in te gaan en een stuk verder het meer op te varen waar je een modderbad kon nemen. Eenmaal terug bij de hut was het tijd om nog wat te eten, een beetje te zonnen en daarna moest alles worden ingepakt.
De tocht terug in het bootje door het moeras was geen succes. Er stond amper water waardoor we zo traag moesten varen, dat we zaten te verknetteren van de warmte. Volgens mij heb ik het nog niet eerder zo warm gehad.
De terugweg in de bus ging wel iets sneller, maar uiteindelijk moesten we toen we thuis waren nog ruim 20 minuten wachten op de andere bus omdat deze een lekke band had gekregen onderweg. Al met al was het een gezellig tripje.

Gisteren ben ik weer naar het RKBO geweest. Dit keer om al mijn papieren, pasfoto’s en motivatiebrief in te leveren. Nadat ik bij meneer Karch was langs geweest, moest ik ook nog even een bezoekje brengen aan mevrouw Annie Panday. Helaas gaf zij op dat moment een training, maar haar collega was zo vriendelijk mijn naam en telefoonnummer op te willen schrijven en dan zou ik teruggebeld worden. Ik moet nu nog steeds teruggebeld worden, dus ik ga zo zelf maar bellen..
No spang, uiteindelijk komt alles goed!

Brassa’s uit SU!