Holi Phagwa en Raleighvallen

Hallo lieve bakra’s, alles goed daar in NL? Nog steeds zo koud?

Op 27 maart hebben we Holi Phagwa gevierd. Een Hindoestaans feest om het begin van het nieuwe jaar te vieren (Hindoestanen hebben een andere jaartelling). Iedereen gaat in het wit gekleed en smeert en veegt elkaar onder met gekleurd poeder, water en verf. Van tevoren was ik met Ravi naar een Hindoestaanse winkel gereden om alles in te slaan. Witte t-shirts, poederbussen, verf en zakjes voor gekleurd water, alles hadden we gekocht dus Lisanne en ik waren er klaar voor.
Het feest begon in de Palmentuin. We waren zo ongeveer de eerste groep blanken en nadat een aantal bij een kraampje nog wat poeder etc hadden gekocht, barstte het los. Binnen no time was niemand meer te herkennen. Dit hele gebeuren werd onder veel belangstelling gefotografeerd, gefilmd en bekeken door de Surinamers.
Na wat te hebben gegeten aan Waterkant zijn we naar het onafhankelijkheidsplein gegaan. Hier waren 2 grote podia opgezet. Het leek een beetje op een klein festival terrein. Na hier tot 23.30 te zijn gebleven zijn we naar huis gegaan, want vanaf 13.00 tot 23.30 feesten is best vermoeiend.
Thuis begon een hels karwei: alles van je lichaam en uit je haren krijgen. Na een uur onder de douche te hebben gestaan met een scrubhandschoen, een halve fles douchegel en shampoo was ik redelijk schoon, op een aantal roze vlekken na.

De volgende dag was het tijd voor mijn trip naar Raleighvallen en Voltzberg. Deze trip had ik in november/december al graag willen doen alleen kwam dit qua planning niet goed uit. Om 8.00 vertrokken we bij ‘t Vat met een flinke groep. Onderweg even gestopt bij een Chinees om te ontbijten en de nodige drankjes e.d. in te slaan. 
In Witagron zijn we na een lunch in boten gestapt. De boottocht duurde ruim 3 uur, inclusief een flinke regenbui en een houten kont. 
Rond 17.30 kwamen we aan bij Raleighvallen. Vanwege de geplande paasdrukte daar had Ruben besloten om een dag eerder dan normaal te vertrekken, zodat we rust en ruimte hadden om de hangmattenplek in orde te maken en om een dag later met alleen onze groep de berg op te gaan. In het donker hebben we de hangmatten opgehangen en later op de avond konden we genieten van het heerlijke eten van Jennifer, de kokkin.

De volgende dag was het zover, de beklimming van de Voltzberg. Om 7 uur werd er ontbeten en om 8.30 vertrokken we met 3 liter water pp en een lunchpakket met de boot naar een plek in het oerwoud waar de toch zou beginnen. 
De wandeling tot aan de voet van de berg duurde ongeveer 4 uur met de nodige pauzes tussendoor. Daarna begon een klim van 240 meter omhoog, die zo steil was, dat ik niet goed wist hoe ik het beste m’n voeten neer kon zetten en ik soms de neiging had om op handen en voeten te gaan lopen. Maar wat geeft het een voldoening als je na een tocht van 4 uur door de jungle en 20 minuten steil omhoog lopen, dan eindelijk bovenop de top staat, echt geweldig!

Nadat alle foto’s waren gemaakt, iedereen op adem was gekomen en wat had gegeten en gedronken, was het tijd voor de weg terug. Eerst 240 meter steil naar beneden en daarna een tocht van 3 uur (sneller doordat we minder zouden gaan stoppen) terug door de jungle. Er liepen verschillende gidsen mee dus je kon goed op je eigen tempo lopen. Els en ik liepen samen met Venski helemaal vooraan en terwijl we gezellig aan het kletsen waren dacht Els een slang te zien. Venski was er al voorbij en ik zag ook niks. Totdat Els opeens naar me schreeuwde: ‘Je staat erop!!’ Venski in paniek en trok me direct naar zich toe en godzijdank dook de slang weg tussen de bomen. We konden er in eerste instantie wel om lachen maar later bleek dat dat meer door de zenuwen kwam dan dat het echt grappig was, want het is natuurlijk levensgevaarlijk.
Nadat we bij een waterval hebben gezwommen werden we om 17.30 weer opgehaald om terug te keren naar het kamp. Ik ben direct gaan douchen, want wat voelde ik me vies. Stefano, Ravi, Irvan en Sarah hadden bedacht om te gaan vissen en nieuwsgierig als we waren ging ik met nog een paar meiden mee kijken. Er werd vanaf een rots gevist die te bereiken was via het water. Conclusie: de pijpen van m’n net schoon aangetrokken broek waren nat, maarja dat kon drogen.
Na 20 minuten vissen (en nog niks te hebben gevangen) kwam er een pak donkere wolken vanuit de verte aan. Optimistisch als we waren, dachten we dat de bui wel over zou trekken en voor een lange tijd leek dit ook het geval. Totdat het helemaal los ging en alles en iedereen binnen no time helemaal doorweekt was. Met vissen zijn ze gestopt maar er was al snel een nieuw plan: zwemmen. Dus ik weer naar boven om m’n natte schone kleren te verwisselen voor m’n bikini. 
Het water van de rivier was lekker warm ik vergelijking met de regen. We waren alleen niet zo slim geweest om zaklampen mee te nemen, waardoor we dus half in het donker over de rotsen terug moesten komen, maar dit is helemaal goed gekomen met de nodige hulp en assistentie van de mannen.
Na voor de tweede keer een douche te hebben genomen was het tijd om te eten. Heerlijke vis met rijst dit keer. 
‘s Avonds gingen we met muziek en een cocktail op de rotsen chillen met elkaar, supergezellig, alleen waren de meesten om 23.00 helemaal gaar en gesloopt van de hele dag en bleven er nog maar een paar over. 
Toen ik met Sarah en de gidsen en chauffeurs nog even bij de keuken zat te kletsen bleek dat iedereen het slangenverhaal al had gehoord en er werd dan ook meerdere malen op mijn gezondheid geproost. Gelukkig was het geen giftige slang en zou een beet niet dodelijk zijn geweest, maar het schijnt dat de giftigste slang die in Suriname leeft, ook daar in de jungle zit, dus het had veel erger kunnen aflopen en daar dachten ze dan ook steeds aan.

Dag 3 begon met vogels spotten op de airstrip en het voeren van de aapjes. Veel vogels hebben we niet gezien. Een paar toekans, boskalkoenen en een hele mooie parkiet. Het voeren van de aapjes was erg schattig. Met een stukje banaan in ons hand en het roepen van ‘kessi kessi’ lokten we ze naar ons toe. 
Na het ontbijt stonden de moedervallen op het programma. Een hele brede waterval in de Coppenamerivier. Na een tocht van 3 minuten met de boot en een uur door het bos kwamen we daar aan. We konden en mochten niet zwemmen omdat de stroming te sterk was en er sidderalen in het water zaten. Nadat we pompelmoes hadden gegeten zijn we weer terug gekeerd.
Terug bij het kamp stond het eten al klaar. Na wederom heerlijk te hebben gegeten zijn we met een groepje gaan zwemmen in een rustig stukje van de rivier. De hengels gingen weer mee alleen zijn deze niet aangeraakt, laat staan gebruikt.
Om 17.00 vertrokken we met de hele groep naar een eilandje in de rivier waar we konden zwemmen en vissen. 
Uiteindelijk stonden er 3 Surinamers en 3 Nederlanders te vissen. Wij hadden geen idee hoe het vissen op piranha’s in z’n werk gaat dus voor m’n gevoel deden we maar wat. Blijkbaar deed één van ons dat zodanig goed, want binnen een kwartier trok hij 2 piranha’s uit het water. Dit was ook meteen de eindstand van het vissen. 2-0 voor de bakra’s.

‘s Avonds werd er een kampvuur aangestoken en gaven de Raleighboys een optreden voor geïnteresseerden. Inmiddels was er nog een andere grote groep aangekomen waardoor alles een beetje door elkaar liep. Later bleek dat de gids van de andere groep de halve avond bij onze begeleiding zat en de groep zichzelf dus een beetje moest vermaken. Toen er meer mensen van de andere groep dan mensen van onze groep bij het kampvuur zaten hadden Sarah en ik er een beetje genoeg van en zijn we nog even bij de keuken gaan zitten met een groepje.

De volgende ochtend zijn we weer volgens gaan spotten, maar wederom waren er weinig te zien. Venski vertelde dat er een aantal dagen geleden een grote arend was gezien en dat dat de reden was waarom veel vogels daar nu niet te zien waren. 
Om 8.00 werd er ontbeten met gebakken eieren en paasbrood, want het was tenslotte eerste paasdag. Om 10.00 werden de boten ingeladen en vertrokken we stroomafwaarts weer richting Witagron. De boottocht duurde nu 2 uur maar verliep voor één van de boten iets minder soepel omdat de motor een aantal keer midden op de rivier uitviel. Hierdoor kwamen we iets verlaat aan in Witagron.
Voor de laatste keer konden we genieten van de kookkunsten van Jennifer en toen was het echt tijd om terug naar de stad te keren. Op de heenweg was het koelwater aan de kook geraakt en moesten we 20 minuten in de zon wachten totdat alles weer was afgekoeld en we verder konden. Dit gebeurde op de terugweg ook weer, alleen het verschil nu was dat de zon niet scheen maar dat het begon te regenen. 
Gelukkig hield de chauffeur van doorrijden waardoor we mooi op tijd aankwamen bij het monument van de vliegramp uit 1989. Venski vertelde snel het verhaal erbij en na wat foto’s te hebben gemaakt gingen we de bus weer in.
We zijn direct doorgereden naar de stad. Onderweg hielden we steeds contact met de andere bus en het bleek dat ook zij onderweg moesten stoppen omdat alle elektriciteit het niet meer deed. Uiteindelijk kwam deze bus met een kleine vertraging aan in de stad. Om 21.30 was ik thuis.

Nu ga ik beginnen aan een ander hels karwei: het wassen van mijn kleding.

Fijne tweede paasdag allemaal en tot next time!