Kaaimannen, Cola en Srefidensi

Dag lieve bakra’s, fa waka?
Shame on me! Wat is het lang geleden dat ik mijn laatste update heb geschreven…
Misschien ben ik de Surinaamse mentaliteit iets teveel aan het overnemen (in ieder geval is dat het makkelijkste excuus), maar de tijd blijft maar voorbij vliegen.
Inmiddels zit ik alweer bijna 3 maanden in switi sranan en is het inmiddels december.. dat zeg ik, de tijd gaat snel!

De afgelopen weken heb ik weer zoveel gedaan, waarschijnlijk vergeet ik ook de helft te vertellen, maar ik ga m’n best doen.

Om te beginnen hebben we 2 november met een aantal meiden en hun Nederlandse bezoek een kaaimannen/dolfijnen/plantagetour gedaan. In alle weken die ik tot nu toe in Suriname heb doorgebracht, heb ik nog geen enkele kaaiman gezien (alleen gegeten, beetje de omgekeerde volgorde), dus het werd nu toch wel eens tijd om er in ieder geval een te ontmoeten.
De trip begon in Leonsberg, waar we op de boot stapten richting fort Nieuw Amsterdam. Hier kregen we een rondleiding met een hele uitleg over hoe het fort was ingericht en waar het voor werd gebruikt. Weer terug op de boot was het tijd om onze dolfijnenvrienden op te zoeken. Het weer was in ieder geval in ons voordeel: alleen maar zon! Toch leek het er op we geen enkele dolfijn zouden zien, maar na lang wachten en zweten in de volle zon werd ons geduld dan toch beloond. Overal om ons heen kwamen ze boven, ogen kwamen we te kort en camera’s werkten te langzaam om elke dolfijn te fotograferen.
Na dit alles gingen we door naar de plantage Rust en Werk. Hier hebben we rondgelopen terwijl de kinderen van de plantage op hun fietsen steeds lachend voorbij kwamen racen. Ook werd er van alles over de plantage verteld, geen idee meer wat allemaal…
Toen iedereen weer op de boot was zijn we naar plantage Margaritha gevaren waar we hebben gegeten om ons vervolgens in ons kaaimannenspotoutfit hebben gehesen. Een dikke lang antimuggentroep, legging, lange broek, hemd, shirt met lange mouwen, sokken over mn broek, dichte schoenen en om dit prachtig dik ingepakte plaatje af te maken: een regenponcho. Als een stel debiele teletubbies liepen we door het dorpje heen op weg naar het smalle, gammele bootje waarmee we kaaimannen zouden gaan spotten.
Al heel snel hadden we het eerste exemplaar gevonden en vond eindelijk mijn eerste ontmoeting met een levende kaaiman plaats. Binnen een aantal minuten hadden we ook nummer 2 en 3 in de boot en was het tijd om terug te gaan. Uiteraard zijn we als echte toeristen met deze beesten op de foto gegaan, om ze vervolgens weer vrij te laten.
Veel gedaan, veel gezien en veel beleefd.

10 november zijn we met een groepje naar Colakreek geweest. Een recreatiepark waarvan het water de kleur van cola heeft. Dit komt door alle bladeren die in de loop der jaren in het water terecht zijn gekomen.
Dat het water een andere kleur had wisten we, maar dat het ijskoud was, dat had niemand ons verteld. Helaas zat het weer ook niet helemaal mee, maar al met al mochten we niet klagen, aangezien de regen toch regelmatig met bakken uit de hemel komt vallen.

16 november vierden pap en mam samen hun verjaardag. Omdat ik dit nog nooit heb overgeslagen, was dat dit jaar ook niet het geval. De laptop stond in de kamer, skype stond aan en het scherm was steeds gevuld met 1, 2, 3 of 4 lieve familieleden. Wat een gezelligheid, alsof ik er gewoon helemaal bij was. Helemaal doordat ze me ook al lopend langs het scherm vertelden als ze even naar het toilet gingen :-D. Dit gevoel was wel even weg toen mijn lieve moeder met toastjes gerookte paling voorbij het scherm kwam lopen, thanks mam ;-)!

Vrijdag 22 november werd Srefidensi (onafhankelijkheidsdag) op school gevierd. De ochtend begon met verschillende optredens van alle klassen. Aansluitend werd er gegeten (geen enkele gebeurtenis of viering in Suriname gaat voorbij zonder te eten) en werden er spelletjes gespeeld in de klas. ’s Avonds zijn we weer naar school gegaan omdat de NSO (naschoolse opvang) een minimusical opvoerde onder begeleiding van de 3 Groningse studenten die hun minor drama op de school deden. Een aantal kinderen uit groep 6 deden ook mee, dus ik kon het eigenlijk niet maken om niet te gaan. Ook kwamen er een aantal meiden uit het guesthouse kijken, superleuk om ze de school en mijn klasje te laten zien.


Ondertussen komt Suriname in kerstsfeer. Best vreemd om overal verlichtte kerstbomen, sneeuwvlokken, kerstmannen en sneeuwpoppen te zien. Bij kerst hoort kou. Er bestaat ook geen enkel kerstliedje waarin ze zingen over een warme kerst. Het gaat alleen maar over sneeuw. Ook liggen de weihnachtsstollen en Mozartkugeln in de supermarkt. Ook dit associeer ik met kou. Misschien went het, geen idee maar het voelt tot nu toe heel raar.


Ik vergeet nu ongetwijfeld heel veel te vertellen. Ik heb het in ieder geval nog steeds ontzettend naar m’n zin. Af en toe uit eten, een feestje hier en daar, soms naar de bioscoop voor nog geen €2,50..Genoeg leuke dingen te doen en altijd wat te beleven.
Ook in het guesthouse is het nog steeds erg gezellig. Wat het afscheid nemen van een lieve groep meiden extra lastig zal maken over anderhalve week.

De volgende keer weer meer. Ik zal proberen binnen 5 weken weer iets te schrijven!

Bossies en Brasa’s

xx